Inne są cele i funkcje obu metod szkoleniowych. Wykład rozwija sieć pojęciową słuchacza, czyli pamięć deklaratywną i wiedzę, można powiedzieć, że jest „przelewaniem” wiedzy (słów) z umysłu wykładowcy do umysłu słuchacza. Warsztat opiera się na doświadczaniu, ćwiczeniu umiejętności, kształtuje pamięć operacyjną (wykonawczą) i może służyć zdobywaniu nowego rozumienia i tworzeniu nowej, własnej, wiedzy.
 

Nie wszystkiego można nauczyć poprzez wykład, nie zawsze wystarczy powiedzieć komuś jak coś zrobić, aby mógł to rzeczywiście zrobić. Natomiast poprzez warsztat można nauczyć wszystkiego, choć nie każdego, ponieważ zależy to od indywidualnych możliwości.

Warsztat łatwiej jest uzupełnić wiedzą niż wykład praktyką. Wykładowca nie zawsze jest praktykiem, natomiast ten, który uczy, ponieważ umie i rozumie, będzie potrafił także wyjaśnić jak to robi.
 

Człowiek zaczyna od początku swojego życia poznawać przez praktykowanie, dopiero potem pomagają mu (lub szkodzą) słowa. Metoda warsztatowa jest więc bliższa życiu i naturze. Jednak cechą człowieka jest przekraczanie natury, które swój wyraz daje przede wszystkim w używaniu słów (symboli). Wykład więc, w pewnym sensie, jest wyższą formą uczenia niż warsztat, a przez to także trudniejszą i posiadającą więcej ograniczeń. Jeśli wykładowca potrafi uwzględnić te ograniczenia i stworzyć przekaz odpowiedni dla danej grupy słuchaczy, to wykład może okazać się bardzo szybkim i skutecznym sposobem przekazywania wiedzy oraz przygotowania (przez kształtowanie wyobraźni) gruntu pod własne doświadczanie.  
 

Z powyższych rozważań wynika, że obie metody są raczej komplementarne niż konkurencyjne wobec siebie i skuteczne w innych obszarach. Umiejętność można nabyć tylko przez praktykowanie, zgodnie z powiedzeniem „ćwiczenie czyni mistrza”. Wiedzę można zdobyć słuchając lub/i czytając, ale aby ją zrozumieć, trzeba się opierać na własnym doświadczeniu, które jest podstawą pojmowania.

Romuald Korach